سلام خانم حمیدی عزیز ، مثل همیشه مطلبتون عالی بود ، من فکر میکنم از دلایلی که کمتر به خواسته هام میرسم ترس هست که در نتیجه اون حرکت نمیکنم و احساسم بد میشه و در یک لوپی گیر میکنم بین حرکت نکردن و احساس بد .

ممنون از مطلب مفیدتون !
سایت مفیدی دارید به شما تبریک می گم !

تشکر می کنم از این مقاله عالی.استفاده کردم .خیلی مفید برایم بود .من توی فکر فرو رفتم.

سلام
تشکر میکنم بابت این مطالب مفیدی که گذاشتین و خیلی هاش به کارم اومد و خیلی چیزهارو برام روشن کرد.
ولی من یه مشکلی که دارم اینه که وقتی دارم درس میخونم یا حتی دارم با شخصی صحبت میکنم ی مدتی نه چند کوتاه ازش میگذره موضوع اصلی کاملا از ذهنم میپره مخصوصا زمانی ک عصبی باشم باید چیکار راهکاری هست که بتونم در طی زمانی کوتا فکروذهنم جمع و جود کنم؟؟؟؟؟

سلام و خسته نباشید
من هم برای درسم تلاش کردم دوترم پنج سال پیش رفتم حسابداری خوندم ولی موفق نشدم دوباره تازگیا رفتم دانشگاه رشته عکاسی بازهم ادامه ندادم نمیدونم چرا موفق نمیشم
مددرم میگه کلاسهای بیرون رو برو
یکیم برای افزایش قد یکم تلاش کردم اما جز چندسانت بلند نشد
اینک در هرکاری اینجوری میشه….

من یه پسر نو جوان هستم دوستم یه گوشی خریده من خیلی دوست دارم جای او باشم اما به دلایلی که به نظر من مسخره میاد آنها برام نمی خرم می گن به صلاح نیست و از اینا من سعی می کنم بهشون بگم تا قبول کنن اما بی نتیجه هستم
سعی میکنم فراموش کنم و لطفا شما کمکم کنید

سلام
من دوست دارم طراح سایت بشم و باید چند تا زبان برنامه نویسی رو یاد بگیرم.
مشکل اینجاست که من از هر دری که رفتم نتونستم زبان برنامه نویسی رو یاد بگیرم.
واقعا ناامید شدم دیگه، بعضی وقت ها هم میگم اصلا نمیخوام طراح سایت بشم ولی چند وقت بعد دوباره میرم سراغ اینکه بتونم یاد بگیرم.
خوب راستش برادرم تمام اون چیزی رو که من دوست دارم یادبگیرم رو بلد هستش اما من کم رو ام باخودم فکر میکنم اگه بگم به من میگه این کارا به درد تو نمیخوره یعنی واقعا امتحان کردم که اینو میگه.
این بیشتر شبیه درد و دل بود تا موضوع وبسایت شما ولی اگه میتونید بهم کمک کنید.

سلام وقت شما بخیر

توی یک خونواده ۶ نفری زندگی میکنم و ما چهارتا بچه دوتا دختر و دوتا پسر هستیم و فقط خواهر بزرگترم ازدواج کرده.اما ما سه نفر هنوز ازدواج نکردیم برادرم ۴۱ خواهرم ۳۷ و من ۳۳ سالمه و هنوز هم مجردیم.من همیشه از بی‌اهمیتی.بی‌مسئولیتی.بی‌توجهی.پدرم بدم اومده همیشه تا ازش خواسته‌ای داشتیم همه اعضای خونواده رو میگم تا خواسته‌ای از پدرم داشتیم سریعا با جواب نه.ندارم.از کجام.به من چه.پدرم رو به رو می‌شدیم خیلی بده.مثلا هزینه دانشگاهم رو پدرم بهم نداد اما فرداش همون اندازه به عموم پول میداد.تا اینکه منم مجبور شدم چند سال طول بکشه و با تلاش خودم به دانشگاه برم.یا خرج لباسم خرج تفریحم و تمام چیزهای دیگه مثل ی آدم مستقل زندگی میکنم البته این روش رو فقط من پیش گرفتم و هنوز اعضای خونواده‌ام با ندارم‌ها نمیتونم‌ها به من چه‌ها وووهای پدرم زندگی میکنن.من بچه آخر خونواده هستم و سعی کردم خودم کارهام رو به تنهایی انجام بدم.اما همیشه با خودم گفتم که بهتره که من جای پدرم رو پر بکنم باید من به همه‌ی‌ بی‌ادالتی‌هاش جواب بدم باید من خونوادم رو به بالا بالاها ببرم.اگه پول خواستن بگم بفرما اگه کار نداشتن دستشون رو بگیرم و کاری براشون بکنم اگه لباس میخوان بگم چشم من پولش رو میدم.اما واقعا نتونستم چون خودمم این وسط داشتم از بین میرفتم تا الانش هم کم ضرر نکردم.بخاطر بهتر کردن اوضاع همش کار کردمو کار کردم تا موهام سفید شدن درس خوندم و رشته‌ای رو ادامه دادم که اصلا دوست نداشتم چون فقط میخواستم موفق بشم تا به خونوادم کمک بکنم هر کاری می‌کردم تا خونوادم رو نجات بدم از این وضع.از این همه تخریب از این همه عقب موندن از این همه عمری که تلف میشد.اما نتونستم هم به خواسته‌های خودم و هم به خواسته‌های اونا جواب بدم.ما یک دوره ورشکستی رو هم تجربه کردیم خیلی بد بود خیلی.ما از بچگی و تا به امروز همینطور زندگی کردیم.و هنوز هم پدرم نسبت به همه چیز بی مسولیت بوده.دقیقا از روز اول ازدواجش هم همین بود و تا به امروز که داریم زندگی رو میگذرونیم.شدت این همه بی توجهی پدرم رو توی اون زمانی که ورشکسته شده بودیم دیدم.وقتی که برادرم بخاطر مغازه‌ای که با هزار زحمت و با پول مردم راه انداخته بودیم و ورشکسته شده بودیم دیدیم و هر روز آرزوی مرگ میکردیم.مگه پدر خونواده‌ای نباید خودش رو فدای خونوادش بکنه.پس چرا ما حتی نباید ی لباس به روز بپوشیم چرا نباید به خودمون رسیدگی کنیم چرا نباید به خواسته‌هامون برسم چرا بچه‌های مردم خوبن اما ما بدیم چرا چرا باید بچه این پدر می‌شدیم.من هزارتا آرزو دارم اما نتونستم تا به امروز به همشون برسم.گاهی وقتا میگم باید خودخواه باشم و فقط خودم رو ببینم اما از طرفی هم میگم که نه پا روی همه چیز بزارم و فقط به خونوادم توجه بکنم.من میخواستم بازیگر بشم.خواننده بشم.نقاش بشم.نویسنده بشم.همه چی بشم فوتبالیست بشم ووو میشدم بخدا میشدم ی آدم موفق.اما پدری بالای سرم نبود.برادری خواهری که بهشون بشه تکیه کرد.هممون کمبود داریم هممون نداریم و یا بهتر بگم که همه اگه بتونیم فقط خودمون رو بالا بکشیم هنر کردیم چه برسه به بغل دستیمون.پدرم فقط به بقیه اهمیت میداد و اهمیت میده به فایل دوست غریبه اما خونواده خودش هیچی نبودن و نیستن.همیشه کنایه‌های پدرم همیشه سر زنش‌های پدرم همیشه توهین‌هاش بی‌احترامی‌هاش ووو تو خونه به ما میکنه.با این کاراش کاری کرده که دیگه خودمون به خودمون اعتماد نداریم.کاری کرده که اعتماد بنفس و آرامش نداریم کاری کرده که روز به روز به بدبختر شدن نزدیک میشیم.بابام هر چی که دارایی و هر چی که ثروت بابام داشت و توی طول زندگیش تلاش کرده بود به دست بیاره رو به عموم داد تا اونم ی زندگی آرومی داشته باشه چون عموم بیشتر کشاورز بود و بابام توی شرکتی بود.البته الان که دیگه بازنشسته هستش.اما باز هم تا میگن چیزی قراره به بابام برسه بابام نگرفته سریع می‌بخشد به عموم.خب به چه قیمتی.تا به امروز هم نه خونواده ما و نه خونواده عموم آرامش نداشتیم هر دو خونواده از این همه رنج خسته شدیم هر دو برادر مثل هم هستن خسته شدیم بخدا.اما من دیگه مدتی که میخوام از این خونه برم برم شهر دیگه تا بتونم از صفر شروع بکنم و شاید ی آدم موفقی بشم هر چند که دیگه خیلی دیر شده ۳۳ سالم شده و هنوز برای بهتر شدن زندگیم دستو پا میزنم و هنوز هم نیم نگاهی به خونوادم دارم تا از این وضع درشون بیارم البته امیدوارم تا قبل از مرگم بتونم چون اگه نتونم تا آخر عمرم فقط پشیمونی که باهام میمونه و این دقیقا همون چیزی که خیلی ازش میترسم پشیمونی در روز های پایانی عمرمه بخاطر درست استفاده نکردن از روز های خوب زندگی خودم

جانا سخن از زبان ما میگویی… ماشاالله و ایولا… خداوکیلی مطلبتون درسته… مثل من که درگیر یک استخدامی هستم و بابت یک بیماری ترس اون رو دارم که جور نشه….و مثلا رد بشم…
واقعا مانع اصلی ، ذهن ماست

سلام خسته نباشید

من با اینکه درسو خوندم و رفتم امتحانمو دادم و بعدش هم به نظرم امتحان خوبی بود ، ولی نتیجه اش اصلا این طور نبود
نمیدونم چرا ، واقعا نمیدونم چرا اینطوری شد
این اتفاق توی چندتا امتحان برای من افتاد و در حالی که فکر میکردم خیلی خوب بودا ، اصلا اینطور نبودش

وقتی نمره کم میگیرم خانواده ام طوری رفتار میکنن که میگم کاش نبودم…